Een nieuwe toekomst opbouwen in Ridderkerk

Het is vandaag 1.000 dagen geleden dat Rusland Oekraïne binnenviel. Julia (41) en Igor (47) Slobodianiuk vluchtten met hun drie kinderen en kwamen in Ridderkerk terecht. Julia: “We zijn iedereen hier heel dankbaar.”

Het Oekraïense gezin komt uit Odessa, de havenstad die al sinds de start van de inval zwaar gebombardeerd wordt. Julia blikt terug: “Toen de bombardementen begonnen, zijn we eerst naar Litouwen gevlucht. Na een maand konden we naar Nederland komen. In Rotterdam woonden we een halfjaar op een asielschip. Toen het schip weg moest, konden we naar Ridderkerk komen.”

Een nieuw land met andere gebruiken en een andere taal: in het begin was het erg moeilijk voor het gezin Slobodianiuk. Inmiddels voelen Julia, Igor en hun kinderen Kirill (15), Artem (7) en Sofia (5) zich helemaal thuis in Ridderkerk. “We wenden al snel, mede door de vriendelijke ontvangst van iedereen. En we krijgen veel hulp, dat is ontzettend fijn.”

Hun oudste zoon Kirill kon in Rotterdam gelijk naar een internationale schakelklas. Toen Artem en Sofia leerplichtig werden, konden zij in Ridderkerk gelijk naar een speciale school voor Oekraïners en daarna naar een reguliere school. Julia: “Onze kinderen vinden school hier echt leuk. Dat was in Oekraïne wel anders: daar was het zitten en luisteren. Hier spelen ze veel.”

“Onze kinderen vinden school hier echt leuk.”

Niet alleen hun kinderen kunnen aan hun toekomst werken, ook Julia en Igor kijken ondanks de oorlog in hun moederland weer vooruit. Julia is banketbakker en heeft in Oekraïne twintig jaar in een restaurant gewerkt. “Nu bak ik alleen voor mijn gezin, maar het lijkt me heel leuk om hier een eigen bakkerij te starten.”

Haar man Igor werkte in de bouwindustrie als installateur en als vrachtwagenchauffeur. Op dit moment is hij druk aan het solliciteren voor een baan in de bouw. Julia: “Hij had laatst telefonisch gesolliciteerd bij een bedrijf en is daar nu voor een tweede gesprek.”

Vriendelijk

Naast het zorgen voor haar gezin, gaat Julia naar een taalcursus van de gemeente. De contactfunctionaris voor Oekraïners van de gemeente noemt dat Julia altijd aanwezig is en goed haar best doet. “Ze heeft ook laatst haar Nederlandse buurman geholpen. Installateurs moesten laatst bij hem binnen zijn, terwijl hij niet thuis was. Hij was erg blij dat zij de installateurs kon ontvangen.”

Dankbaar, dat is Julia voor Nederlanders en Ridderkerkers in het bijzonder. “Iedereen is hier heel vriendelijk, zelfs naar dieren toe. Dat is in Oekraïne veel minder. Het valt mij ook op dat straten hier schoon zijn en het groen wordt bijgehouden. Er zijn zoveel bloemen, die zouden in Oekraïne al snel geplukt worden. Maar mensen laten ze hier staan zodat we er allemaal van kunnen genieten. Ik vind het belangrijk voor onze kinderen dat zij kunnen zien hoe er hier wordt omgegaan met de openbare ruimte. Zij zien en leren dat we als mensen samen voor onze omgeving kunnen zorgen.”

Julia en Igor hebben beide nog familieleden in het onveilige Odessa wonen. “We vinden het heel moeilijk dat we onze familie moeten missen. Mijn hart is gebroken. Mijn moederhart zegt wel dat we aan de veiligheid van onze kinderen moeten denken. Ze hebben een veel beter leven voor nu.”